Over mij

Mijn naam is Amina, maar eigenlijk noemt iedereen mij Mina. Ik ben in Nederland geboren en opgegroeid. Mijn wortels liggen in Marokko. Mijn beide ouders komen daar vandaan. Waar ik dol op ben is eten. Heel veel eten 😀 Ik kan er geen genoeg van krijgen en geniet het meest als ik lekker aan het eten ben alleen of met goed gezelschap.

5 feitjes over mij

1. Soms eet ik weken aan stuk één iets heel graag en daarna wil ik het niet meer zien of ruiken.
2. Als kind had ik nooit last van mijn gewicht, dit begon pas wanneer ook anderen er iets van vonden en zeiden.
3. Ik lach het hards om mijn eigen grappen en heb mijn karakter opgebouwd door altijd de lolbroek te zijn. Dit was altijd het masker dat ik ophad om af te leiden van mijn gewicht.
4. Het liefst doe ik elke dag boodschappen in een Albert Heijn XL en ontdek ik nieuwe producten en laat ik mij inspireren.
5. Ik had vroeger een hekel aan hardlopen. Nu doe ik het zelfs tegen betaling (City Runs). Hoe en waarom dat zo veranderd is? Lees je hier.

Mijn afvalverhaal

Dit is een stukje over mij, over hoe ik begonnen ben met afvallen en hoe ik nu mijn gewicht behoud. Ik leg hierin geen oordeel over het leven of de keuzes van anderen. Dit is puur mijn verhaal, hoe ik alles ervaren heb en hoe ik mij er doorheen geslagen heb. Neem hiervan mee wat je wilt en laat achter wat je niet past of staat. Uiteraard hoop ik je te inspireren en te motiveren tot eigen verandering. En als je vragen of opmerkingen hebt over dit artikel dan lees ik deze heel graag terug 🙂

Een passie

Jarenlang heb ik overgewicht gehad. Ik was volgens de BMI en BMR waarde ‘te dik’. Te dik voor mijn leeftijd en te dik voor mijn lengte (1.76) Pas wanneer ik er klaar voor was heb ik hier iets aan kunnen doen. Dit was een jarenlang proces. Maar de motivatie moest van binnenuit komen en dat kostte mij veel tijd. Nu deel ik op mijn blog en op instagram (Lifewithmina_com) hoe ik mijn gewicht behoud. Veel over sport en voedingskeuzes.

Mijn wortels

Mijn ouders komen beide uit Marokko. Zelf ben ik hier in Nederland geboren en opgegroeid. Ik voel mij in zekere zin wel verbonden met Marokko. De gebruiken, tradities en het ‘gevoel’. Ja, moeilijk te beschrijven wat dat gevoel nu precies is. Marokkaan zijn betekend voor mij een stukje cultureel erfgoed dat door mijn bloed vloeit. Ik ben er trots op en voel mij evenveel Marokkaanse als dat ik Nederlander ben.

Als Marokkaanse moslima val ik best wel op in de sportschool. Hier heb ik het lang moeilijk mee gehad. Mensen keken omdat ik rondloop met een sjaal op mijn hoofd. Gewicht hef en werk aan mijn lichaam. Het is ergens ook wel taboe doorbrekend. Aangezien er weinig Marokkaanse meiden dit willen of durven in een gemixte sportschool. Ik moet eerlijk zijn dat ik er met de pet naar gooi. Ik doe mijn ding en doe niemand wat kwaad. En zo heb ik er altijd in gestaan.

Mijn Marokkaanse roots

Bij mijn culturele achtergrond komen ook tradities en gebruiken kijken. Veel daarvan hebben betrekking op eten en drinken. Samen eten verbind. En vooral in de Marokkaanse cultuur zijn er gebruiken die niet altijd stroken met een super healthy lifestyle. Hier en daar een aanpassing was voor mij wel nodig. Ook al geniet ik op z’n tijd ook van de cous cous en karnemelk. Ik vind het behoud van traditie belangrijk. Maar dit moet wel passen bij wie ik nu ben.

Ik heb eigenlijk nooit een probleem gehad met mijn gewicht. Ik werd op school niet gepest en er leuk of hip uitzien in kleding vond ik toch niet zo belangrijk. Op dat moment dacht ik, ”die casual- wear is mijn style”, nu dat ik daar op kan terug kijken, weet ik dat het was om mijn zware lichaam te verdoezelen onder laagjes kleding. Zo viel alles minder op, althans dat dacht ik altijd… 

Thuis at ik alles wat mij werd voorgeschoteld. Ik was en ben geen moeilijke eter en had dus ook nooit problemen met goed eten. Daarnaast is de Marokkaanse keuken rijk aan deegwaren, suikers en vet. Heerlijk allemaal, maar niet zo goed voor de lijn. Dat had ik natuurlijk niet echt door en at gezellig en vrolijk verder. Ik had mezelf er als tiener van overtuigd dat ik een ‘levensgenieter’ was. En dat ‘slank’ zijn mij niet zou staan. Het viel wel mee, mijn gewicht. Ik at toch gevarieerd? ‘Ik ben echt wel blij hoor’. ‘Dit is gewoon wie ik ben’. 

Ik werd zeventien. En gek genoeg begon er bij mij iets te kribbelen. Ik was nog niet op mijn zwaarst. Maar ik had totaal geen rem op wat ik at. ‘s ochtends, ‘s middags, ‘s nachts, het maakte mij niet uit. Uit verveling, echte trek, omdat het op tafel stond of mij werd aangeboden. Elk moment was wel geschikt om te eten. Ik was misschien ook een late puber? Keek steeds vaker in de spiegel en was eigenlijk niet blij met wie ik zag. 

In de supermarkt kocht ik ‘gezondere’ producten. Naja ik dacht dat deze gezond waren. Achteraf gezien was dit niet altijd het geval. Ik had het idee echt vet goed bezig te zijn. Dit hield ik een aantal weken vol waarna mijn motivatie langzaam verzwakte en ik mezelf verteld had dat ik geen tijd had voor al dat bakken en etiketten lezen onzin. Bovendien zag ik toch geen verandering. Dus ik pakte mijn oude leventje weer op. Dit ging zo een aantal jaar door. 

In 2016 kocht ik een weegschaal. Heb er even naar staan kijken na hem thuis te hebben uitgepakt. Ik vond dit een spannend moment. Ik ging erop staan. Langs mijn bolle buik keek ik tussen mijn voeten naar de cijfers. Erg confronterend. 110,9.. Jeejtje dacht ik. Boven de honderd. Echt waar? Ja, echt waar. 

Wil hier vanaf dacht ik. Ik wil niet te zwaar zijn. Ik wil mij mooi voelen en prettig in mijn vel zitten. Hier moet ik iets aan doen. Dit was een enorm emotioneel gebeuren. Maar wel de wake up call die ik nodig had om radicaal het stuur om te gooien. Ik ben informatie gaan opzoeken. Het was als een drug. Was er 24/7 mee bezig en kreeg er plezier in van alles uit te proberen als het gaat om gezonde voeding.

De afspraak die ik met mezelf had gemaakt was; geen gefabriceerde etenswaren meer, en ook geen drankjes meer anders dan water, thee of koffie zonder toegevoegde smaakjes, zwart. Zodoende begon ik met dit tot in de puntjes uitgedachte plan. De kilo’s gingen er langzaam maar zeker af. Ik ben hier gestaag mee verder gegaan. 

Nadat ik onder de 95 kilo uitkwam bedacht ik dat sporten wel een goed idee zou zijn. Ik had veel vrije tijd naast mijn studie en het werd zomer. Ik zag mensen buiten hardlopen en dat deed mij wel wat. Hardlopen was eeeecht niet mijn ding. Dat zei ik altijd. Maar misschien heb ik het nooit een goede kans gegeven? Ik trok de stoute schoenen aan en deed op een zonnige namiddag een rondje. Totaal niet goed voorbereid. Ik had niet gestretcht, had geen hardloopschoenen en ook geen goede sportkleding die geschikt was voor hardlopen. Maar whatever! gewoon gegaan dus. Een kilometer aan één stuk door. Dat was het doel. Leuk hoor dat doelen stellen. Want het werd eerder 400 meter joggen en hard hijgen!!

Kop op, volgende keer beter. Ik begon dit eens in de week te doen. Gewoon wanneer ik daar zin in had. Ik liet mij bij een sportzaak informeren over sportschoenen en besloot te investeren in een paar van Asics. De beste investering die ik heb gedaan in een lange tijd. Alsof ik liep op wolken die stuiterde. Zo gaaf. Die 400 meter werd een kilometer en die kilometer werd twee en snel al de vijf.